غزل مناجاتی با خداوند
الـهــی الــهــی الــهــی الــهــی !نگاهی نگـاهی نگـاهی نگـاهی! تو هـستی پـناه هـمه اهـل عـالـم مرا غـیر عـفـو تو نبود پـنـاهـی گـناه و خـطـای هـمه اهل عـالـم به دریـای عـفـو تو نبود گـناهی نـدارم به غـیر تو ربِّ کـریـمی نـداری چو من بـنـدۀ روسیـاهی نه رویی که بر درگهت آورم رو نه کاهی که کوهی ببخشی به کاهی نه تابی که در نار قهرت بسوزم نه اشکی که جاری کنم گاهگاهی گـنـاهـان بسـیار از چـار جـانب به من حمله آرند همچون سپاهی به تنگ آمد از درد بیدردیام دل نه دردی نه اشکی نه سوزی نه آهی همه هست من هست بار گـناهم هـمه زنـدگـانی عـمـرم تـبـاهـی همه راهها بسته بر روی "میثم "ندارد به جز باب عفو تو راهی |